Ang Pakpak na Iyong Binali

May mali. May tama. Hindi maaaring gatungan ng mali ang mali. At mas lalong hindi rin maaaring gatungan ng mali ang isang napakamalaking pagkakamali. Kumbaga sa simple math equation, when a number with negative sign is added to another number with negative sign it will result with a negative number. Hindi naman kasi maitatama ng maling pag-iisip ang isa pang maling pag-iisip.

 

Minsan darating ka sa isang punto kung saan mari-realize mo na naiipit ka sa isang sitwasyong hindi mo alam kung tama o mali. Kasi ang alam mo, nasa tama ka. Alam mong wala namang mali sa ginagawa mo. Ano bang mali sa paghinto upang makarinig ka ng ibang kwento? Gusto mong kumawala pero iniipit ang iyong mga pakpak ng mga bagay na humihila sa iyo pababa.

 

Nagkamali ka. Oo, nagkakamali tayo. Nagkakamali ako. Pero hindi ko inisip na may mali sa ginawa kong pagtulong sa isang osong iniwan ang kalupaan at tuluyang lumangoy sa kailaliman ng karagatan (referring to an article, ‘Ang Uwak at Ang Oso’).

 

Ah. Hindi ko alam na sa bawat kilos mo, mayroong mga ibong sisipol at aawit. Kung ang lahat ng mga bagay na ating napapansin at naiisip ay binibigyan natin ng kahulugan, marahil siguro ay makakabuo na tayo ng isang diksyunaryong may katawagang “The Last Judgement”.

 

Minsan o madalas, ang ‘akala’ masakit. Hindi dahil nag ‘assume’ ka o nag ‘expect’ kang iba ang pananaw niya sa iba. O iba ang tingin mo sa kanya. Sadyang pinakitaan ka niya ng rason para baliin iyong ‘akala’ na iniisip mo.

 

Akala ko kasi wala ka namang pakialam sa iniisip ng iba. Ganoon ang naging paninindigan ko. Bakit mo iisipin ang mga bulong na alam mong mali. Alam mo sa sarili mo kung ano ang tama at mali.

 

Nasaktan ka. Lumayo ka. Pinakinggan ang bawat pagmamaktol mo na sumusugat dyan sa puso mo. Yung bang nagtiwala ka ng buo pero babaliin lang rin pala ng mga taong nilapitan mo. Narinig mo ang mga masasakit nilang kwento tungkol sa iyo. At aaminin kong hinatulan rin kita kahit wala kang kaso.

 

Naniwala ang kalangitan sa iyo. Pinakinggan ka at nabago ang perspektibo nito. At oo, hindi isang mali ang makinig sa kwentong dapat pakinggan. Tinimbang ang buwan at ang araw. Pikit-matang inaalala na huwag kang masaktan. Pitik-bulag na iniisip ang bawat salitang binibitawan sa iyo ay pinaparatang. Tinitimbang maigi kung ano o sino ang may mali o tama o pareho lang ba kayong nagkamali.

 

Hindi. Ang ‘akala’ ay isang pagkakamali. Hindi ka rin naiba doon sa mga ibong nagsisipag-awit ng mga lirikong binulag ng mga maling pag-iisip. Ginawa mo rin kung ano ang ginawa nila. Inulit mo lang kung anong ginawa nila sa iyo. Ngayong binigyan ka ng pagkakataon para mabago ang isang pagkakamali ay gagatungan mo ng isa panng pagkakamali. Ikaw ang osong nalunod sa isang palaisdaan. Humuni ka ng gaya ng mga ibon upang hindi ka mahuli ng mangingisda. Ginaya mo sila kahit alam mong sa sarili mong isa kang oso.

 

Ah. Nakuha mo na ba ng gusto mo, munting oso? Nahirapan ka bang sisirin ang kailaliman ng dagat kaya umahon kang muli? Sabik ka na ba muling makita ang kaulapan? Sabik ka na bang makakita ng mga bagay sa kalupaan? Nakarating ka ba? Nakabalik ka na ba?

 

Hindi. Nagkamali nga ba ako? Lulubog na ang barko at nag-iisa lang ako sa kabilang dulo. Hindi tayo naghahakot ng mga bituin at nagbibilangan kung ilan ang naibigay sa isa’t isa. Hindi. Walang gustong magbilangan ng kung gaano na kalaki ang naitulong sa isa’t isa. Hindi tayo nagsususkatan ng mga bagay na nabibilang. Hindi tayo nagpaparti-partihan ng mga trabaho at nagtuturuan kung sino ang may gawa.

 

Ah. Kung minsan nga naman ang tao pagka nakuha na ang gusto ay nakakalimot na. Tila ba hindi mo na iisipin kung sino ang nagbigay sa iyo ng hagdan para makarating ka sa lugar na iyong kinatutungtungan.

 

Naisip mo ba kung gaano kahirap bumuo ng tulay na gawa sa sakit at paghihirap? Naisip ba natin na sa bawat hakbang natin, isang matibay na hagdan ang ating tinutungtungan para mahawakan mo ang kalangitan?

 

Hindi. Ang pagtatampo’y sa una, makalawa ay mawawala. Maglaon ay makakalimot. Masasanay.

 

Hindi ako nagtatampo. Hindi ako magtatampo. Walang rason upang ako ay magtampo.

 

Inis ang nararamdaman ko. Inis na hindi sa iyo kung hindi sa sarili ko. Minsan kasi, imbis na sisihin natin ang tunay na may sala, ang sarili natin ang ating ituturo sa pagkakamali na hindi naman dapat. Maiinis ka nalang dahil bakit kailangan magpaagos tayo na imbis tumayo ng may tindig at pagkatuto.

 

Mas masakit pa ang ginawa mo kaysa sa taong binigyang pansin ko ng dalawang taon. Ah. Ganoon pala ang pakiramdam ng maitaboy nang dahil lang sa mga baluktot na pag-iisip. 

 

Akala ko iyong ipinaramdam ko roon sa taong dalawang taong kong pinahalagahan, iyong pagpapahalaga at pagiintindi ng sobra sa kabila ng hindi pagkakaunawaan, akala ko ay maibibgay ko sa iyo ng buong buo.

 

‘Akala’ ko lang pala. Nagkamali lang pala ako. Binali mo ang tiwalang pinagtibay ko sa maikling panahon. Binigo mo ang isang ibong ni hindi umawit o sumipol ng liriko ng paghahatol.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na ngayo’y gusto kong sundan ka, lumipad kasama mo kahit na sa kabila ng mga ibong umaawit at humahatol ay hindi ko na magagawa dahil ikaw mismo ang bumali sa mga pakpak kong wagas ang paglipad.

Ang Uwak at Ang Oso

 

May isang oso ang nagbalik muli sa tubig at binagtas ang karagatan. Natuto siyang lumangoy na para bang isda. Natuto siyang makiayon sa kakayahan niyang sisirin ang kailaliman ng dagat. Nakita niya ang sariling katapangang humarap sa mga isdang lumalangoy ng malaya.

Sa kanyang pagkatutong lumangoy, sisirin ang katubigan, kinalimutan na niya kung paano siya natutong lumakad na gamit ang mga paa. Kinalimutan kung anong silbi ng mga kamay na noo’y hawak ang mga taong inakala niyang binigyan siyang buhay. Tinalikuran niya ang kalupaan. Tinalikuran niya ang mundong minahal niya ng lubos. Iyong mundong tinuring niyang tahanan at kanlungan. iyong mundong pinagkatiwalaan niya at akala’y hindi siya tatalikuran.

Ngunit sa kabila ng pagmamahal niya ay itinulak siya papalayo ng mga tao. Inilubog siya sa mga kahihiyan. Ginawaran ng mga hindi dapat. Iyong mundong akala’y hindi niya tatalikuran, ngunit huli na.

Sa kanyang pagkatuto, kinalimutan niya ang tumayo gamit ang mga paa bagkus sumisid sa kailaliman ng dagat. Hindi niya na muling makuhang magtiwala pa. Sa pagkatuto niya ay may bagay rin siyang nilimot.

 

May isang uwak ang natutong hindi matakot sa isang scarecrow. Matagal bago niya naisip kung bakit laging ginagawa itong panakot sa kanila. Matagal bago niya naisip na pinagmumukha lang silang tanga ng isang bagay na gawa sa mga dayami na may damit ng tao at sombrero ngunit hindi naman gumagalaw.

Sa tinagal niya sa paglipad, nagtiwala siyang makakakuha siya ng mga palay na ninananis niya. Ngunit mabubugaw lang pala siya ng isang pagkukunwari. Ilang taon ang lumipas. Ilang dayaming tao ang inakala niyang hindi masisira ang kanyang mga pakpak.

Natuto siyang huwag matakot. Natutunan niyang hindi naman iyon gumagalaw. Matalino ang uwak. Ginamit niya ang utak para makalikom ng mga palay upang siya’y mabuhay. Hindi na siya natakot bagkus pinaniwala ang sariling hindi ito masasaktan.

 

Sa pagkatuto ng Osong lumangoy at huwag nang bumalik sa kalupaan, at sa pagkatuto ng uwak gamit ang kanyang pagiisip ay may nilimot silang isang bagay. Hindi na nila mgawang magtiwala pa. Hindi na nila kinaya pang mahalin ang nakagawian at natuto silang isipin ang mas dapat isipin.

Nasira sila. Nabuo muli. Natuto at lumimot. Ngunit nagbago ng husto.

 

Anong ginawa ng pag-ibig sa inyo at humantong kayo sa ganitong sitwasyon?